هو الباقی
با یاد او که ذکرش آرام جان است و وجودش پناه
موضوع عجیبی این روزها ذهنم رو به خودش مشغول کرده و می خواهم شما رو هم به این تأمل عجیب وادارم. تأمل به موضوعی همگانی که شاید ما انسان های سالم و جوان (حدوداً زیر 50سال) به آن نیاندیشیم و آنرا رها کنیم برای سنین کهولت.
اما برخی زودتر به یادش می افتند؛ گاه بر اثر رفت و برگشت تا مرز مرگ و گاه دیدن یک مرگ ساده در نزدیکی خویش این تفکر را باعث می شود.
گاه یک حادثه از این دست باعث می شود تا به فکر ماندگاری خویش بیافتیم و اینکه تاکنون چه کرده ایم و پس ما چه خواهد شد. و آنگاه قلم هایمان را برای نوشتن وصیت خویش تیز کنیم.
هنگامی که ما مرگ رو در نزدیکی خود می بینیم به این تکاپو می افتیم که تا بحال چه کرده ایم و زندگیمان تاکنون چه نتایجی در بر داشته که برای آیندگان بجا بگذاریم... آیا زیستنمان ثمری برای دیگران یا لااقل برای خودمان داشته؟ ... زمانی که مرگ را همقدم خویش می بینیم به حساب کشیدن از خودمان مشغول می شویم و به دنبال کارهای باقیمانده زندگیمان می رویم و احیاناً کارهایی که دیگران پس از مرگ باید برایمان انجام دهند.
تنها می خواهم با این تلنگر به خودم و شما یادآور شوم که زندگیمان در چه وضعی قرار دارد و مراقب باشیم تا حساب آن از دستمان خارج نشود و نکته جالب این است که نوشتن یک وصیت نامه ی ساده به زندگی انسان نظم و انسجام خارق العاده ای می بخشد به این علت که تنها با این حرکت است که انسان به همه جوانب زندگی خویش نظر می افکند ( نظر همه جانبه و واقع بینانه) و آنها را وزن می کند و می سنجد؛ و علاوه بر آن دید جامعی از خودمان و زندگیمان به ما می دهد و همچنین قدم ها و کارهای باقیمانده در زندگیمان برای رسیدن به اهداف مد نظرمان روشن و واضح می شود.
جدا از اینکه یاد مرگ در روایات ما همواره بازدارنده از گناه و خطا در زندگی معرفی شده پیشنهاد می کنم یک بار خود را به مرگ عرضه کنیم تا مرگ ما را بسنجد و آنگاه با نوشتن یک متن چند خطی یا چند صفحه ای حتماً خواهیم دید که نظم و انسجام بر زندگیمان حاکم می شود؛ و مطمئناً دید جامعی نسبت به زندگی خود پیدا خواهیم کرد
